او در لحظه اي که خون مبارکش به زمين ريخته شده و لحظات آخر عمر مبارکش است و داغ فرزندان و ياران باوفايش جگرش را سوزانده و اهل بيتش را در مصيبتي عظما مي بيند. باز هم خدايش را ستايش ميکند و چه ستايشي!
و پس از آن چه زيبا مي گويد :
«بِسْمِاللَّه وَ بِاللَّه وَ فِي سَبيلِ اللَّه وَ عَلي مِلَّةِ رَسُولِاللَّه»
و به راستي که به همه مي فهماند که خونش تجلي "فزت و رب الکعبه"پدر بزگوارش امير مومنان (ع) است .
