به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین حسین انصاریان، مفسر قرآن کریم طی سخنرانی در حسینیه هدایت به مناسبت ماه مبارک رمضان، با بیان اینکه طبق آیات و روایات، روزه گوهر ویژه و خاص خداوند است، اظهار داشت: وجود مقدس پروردگار وقتی می‌خواهد عظمت و ارزش روزه را بیان کند می‌فرماید: روزه مِلک خودم است، من شما را به انتخاب و حضور در این ملک دعوت کردم و پاداش روزه هم بر عهده خودم است؛ این حدیث بدین معناست که خداوند تو را پسندیده که در این ملک راهت داده است لذا ائمه اطهار (ع) در بیشتر دعاهای ماه رمضان با اشک چشم از پروردگار برای روزه گرفتن ماه رمضان کمک خواسته‌اند.

وی ادامه داد: ماه رمضان یک کلاس تقویت روح و مقابله با هوای نفس است بدین معنا که شما در این ماه، حدود 14 ساعت از مبطلات روزه خودداری می‌کنید و این عمل، قدرت خودکنترلی را در شما تقویت می‌کند در نتیجه بعد از ماه رمضان هم می‌توانید با هر گناهی که روبرو شدید، با هوای نفس مقابله کرده و از انجام گناهان پرهیز کنید.

انصاریان در ادامه با با اشاره به آیات قرآن کریم تصریح کرد: طبق آیه 13 سوره سبأ، اکثریت مردم، شاکر نیستند یعنی آن بنده‌ای که با خدا، دین، عمل صالح و واجبات الهی رفاقت نمی‌کند، بنده شاکر خداوند نیست و از گروه شاکران محسوب نمی‌شود. ایمان، اخلاق، انجام واجبات و ترک محرمات مجموعه شکر را تشکیل می‌دهند و طبق آیات قرآن کریم بندگان شاکر واقعی بسیار اندک هستند همان گونه که خیلی‌ها به زبان و نه در عمل، مسلمان هستند یعنی اندک اعتقادی به خدا و قیامت دارند، ولی اعتقادشان آن قدر قوی نیست که آنها را وادار به عبادت، انجام واجبات و ترک محرمّات کند.

استاد حوزه علمیه ادامه داد: از خصلت‌های کریمانه خداوند این است که خیلی از کارهای انجام نشده ما را انجام شده حساب می‌کند یعنی به عنوان مثال وقتی پرونده بنده‌ای در قیامت باز می‌شود می‌بینیم نوشته شده دویست جهیزیه برای کمک به مستضعفان تهیه کرده در حالی که او این کارها را انجام نداده‌است! به پروردگار عرض می‌کند که من این کارها را نکردم، خطاب می‌رسد نیّت انجام این کار را داشته‌ای و من این کار را انجام شده حساب کرده‌ام؛ یعنی فقط نیت کردی که جهیزیه برای مستضعفان تهیه کنی ولی پول نداشتی و نتوانستی اما خداوند کار نکرده تو را براساس نیت پاک شما حساب کرده است. متأسفانه ما هنوز نتوانسته‌ایم گوشه‌ای از لطف و رحمت خداوند را درک کرده و بشناسیم.

این محقق، مفسر و پژوهشگر علوم قرآنی گفت: در صدر اسلام، پس از پایان یکی از جنگ‌ها، غنایم به صورت درهم و دینار مقابل امیرالمؤمنین (ع) ریخته شده بود. ایشان به ترتیب سهم همه رزمندگان را به میزان ششصد درهم داد. وقتی آخرین نفر پول را گرفت آه کشید. امام علی (ع) صدایش کرد و از او پرسید که چرا آه کشیدی؟ آن فرد گفت وقتی می‌خواستم به جنگ بیایم، برادرم مریض بود؛ به او گفتم دارم می‌روم در رکاب امیرالمؤمنین (ع) با دشمنان بجنگم، برادرم خیلی ناراحت شد گفت ای کاش من هم توان داشتم تا به جنگ می‌آمدم. امیرالمومنین (ع) فرمود: برادرت با ما بوده است، این ششصد درهم را بردار و به برادرت بده چون نیت داشته با ما باشد.