شیخ مفید می‎فرمایند: بامداد روز بعد که عبیدالله بن زیاد سر از بالش ستم برداشت دستور داد سر مبارک حضرت امام حسین (علیه السّلام) را با دیگر سرها در میان تمام کوچه‎ها و قبیله‎های کوفه بگردانند.

زیدبن وأرقم رایت کرده است که من در آن روزی که سرهای شهداء کربلا را در میان کوچه‎های کوفه بر روی نیزه‎ها حمل می‎کردند، در میان یک غرفه‎ای نشسته بودم که سر بریده امام حسین(علیه السّلام) را که بر فراز یک نیزه جا داشت از برابرم گذشت و در آن هنگام شنیدم که سر امام حسین آیه‎ای از سوره ی کهف را تلاوت می‎فرمودند:" أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً"(آیا گمان کردى اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند؟! )(کهف 9)

و زمانی که من این آیه را شنیدم گفتم: «به خدا سوگند سر بریده ی شما ای فرزند رسول خدا شگفت آورتر از پیش‎آمد اصحاب کهف است.

همچنین نقل شده وقتی کاروان اسراء به همراه سرها در حالی که بر روی نیزه‎ها حمل می‎شدند و به طرف شام برده می‎شدند، در بین راه یک مردی یهودی بنام یحیی حرّانی به استقبال این کاروان آمد، ناگاه چشمش به سری افتاد که لب های وی به هم می‎خورد. راوی می‎گوید که این یهودی گفت من نزدیکتر رفتم و گوش فرا داشتم که این کلمات را شنیدم "وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ"(آنها که ستم کردند به زودى مى‏دانند که بازگشتشان به کجاست.) (شعرا 227)

یحیی از مشاهده ی این جریان متعجّب شد و پرسید این سر کیست؟ گفتند: آن سر حسین بن علی که مادرش فاطمه دختر پیامبر محمد مصطفی می‎باشد و در این زمان که یحیی این جریان را دید مسلمان شد.

نقل شده که سر مبارک بر نیزه می خواند: " فَسَیَکْفیکَهُمُ اللَّهُ وَ هُوَ السَّمیعُ الْعَلیم "(خداوند، شر آنها را از تو دفع مى‏کند و او شنونده و داناست.)(بقره137)

امام حسین (علیه السّلام) بنده خاص خدا بود که مظلومانه به شهادت رسید و عجیب نیست که خدا برای نشان دادن آیت بودن او و ظالم بودن دشمنانش این کرامت را به او عطا فرموده باشد.